30.cd.

Uszliśmy ledwo kawałek właśnie a poczułam, że Edward sztywnieje i odsuwa się ode mnie, rękami poszukując czegoś czego mógłby się złapać i skierować się z powrotem do komnaty. Mijała nas właśnie para wampirów, przyjrzałam się im i kierując się intuicją spytałam męża o to skąd taka reakcja.
-Edward ?  To oni ?
-Chcę wrócić prosze.... wróćmy....-mąż był przerażony, to i jego słowa potwierdziły moje przeczucie. Coś musiało być widoczne w moim wzroku, bo sprawcy mężczyzna i kobieta, zaczęli się rozglądać w poszukiwaniu ucieczki, jednak ja nie miałam zamiaru być litościwa i  po szybkiej, za szybkiej biorąc wszystko pod uwagę walce i częściowym rozczłonkowaniu ich ciał wysyłam ich, ledwo żywych pod tron Aro. Po czym wróciłam do ukochanego i ostrożnie go objęłam, szepcząc czule
- Oni już cię nie skrzywdzą.
Jednak Edward, nie mógł w tej chwili znieść mojego dotyku.
-Puść... Puść.... prosze....-Głos mu drżał, a we mnie narastała furia wobec Volturri a zwłaszcza Aro, na razie jednak zdusiłam ją w sobie i cofnęłam rękę, całkowicie się skupiają na ukochanym,gdy uspakajał się i przełykając ślinę spytał- Gdzie oni są....?
-Pod tronem Aro...a raczej ich resztki...
Na moją odpowiedź odetchnął z ulgą. Wiedziałam jednak, że jeszcze czaka nas starcie z Aro. A raczej...zamierzałam sprawić by Aro...i Kajusz raz na zawsze zapłacili za wszystko co zrobili mojej rodzinie. Za to co się stało Edwardowi, za wszystkie groźby wobec naszych dzieci, za śmierć Iriny...
Za wszystko, czego dopuścili się w imię Prawa. Ceniłam Prawo zarówno jako człowiek, jak i jako wampir, ale nie mogłam być dłużej ślepa i nie widzieć, że już dawno Aro dba tylko o siebie i swoje interesy a nie o całość wampirzego świata. Nadszedł czas, by zmienić ten stan rzeczy, musiałam, to zrobić zarówno dla siebie jak i dla innych... Żałowała tylko, że nie byłam gotowa na to wcześniej. Być może wtedy, mój mąż nie zostałby tak skrzywdzony.
-Chodź czas pożegnać się z Aro...a potem....zabiorę cię na wyspę Esme...i tam  trochę odpoczniesz nim spotkamy się z dziećmi.
Powoli ruszyliśmy ku przeznaczeniu.

30.

Od Autorki : Wiele się w moim życiu ostatnio działo, dlatego niestety rozdziałów nie było. Przyczyniła się do tego zarówno sesja( co ja robię na magisterce ?), różne choróbska, które się do mnie przyczepiły oraz katastrofa w której zginął Chór Aleksandrowa, który lubiłam.
Dlatego zniknęłam z blogsfery, ale już wracam :) Mam nadzieję że rozdziały się spodobają. 
Jeszcze nie jestem pewna, które dni przeznaczę na regularne NN, ale  będą się rozdziały już pojawiać regularnie.

 

Edward podniósł na mnie oczy, które tak kochałam, a które teraz nie widziały nic. Czułam jednak, że utrata wzroku, choć zaskakująca u wampira, nie jest jednak jedyną rzeczą, która się wydarzyła w Volterrze.
-Bella?- wyszeptał cichutko
-Tak, kochanie to ja. Przyjechałam zabrać cię do domu.
Jego ukochaną twarz przeszył, ból. Nie było na niej ani śladu radości.

-Bella...ja nie mogę...nie mogę wrócić...do..do...Was. Nie mogę być już...już...mężem. Ojcem też nie...-zadrżał mocno- Wszystko się zmieniło...Nie jestem..już...tym mężczyzną, którego...kochasz...Jestem kaleką. W każdym...sensie...Nawet nie dam rady was bronić...

Serce mi się krajało, gdy słyszałam co mówił. To nie miało żadnego sensu, wiedziałam że czego jak czego, ale dzieci nie potrafiłby przestać kochać.  A, po tym co przeszliśmy...także by nie opuścił. Delikatnie dotknęłam jego ramienia, na co przylgnął do ściany.
- Kochanie...co oni ci tu zrobili...

-N...nic... ja tylko.... nie nadaje się już..... nie przydam się.... już nie jest jak kiedyś...

Chociaż jego słowa miały mnie uspokoić, to niestety nie mogło się to udać, bo Ewdard drżał lekko, a w reakcji na pytanie przełknął ciężko ślinę nim, cokolwiek odpowiedział.  Postanowiła spróbować dowiedzieć się czegoś od drugiej strony. Nie zamierzałam popełnić tego samego błędu co przed laty, gdy za mało wierzyłam w Nas.

-Edward...kocham cię. Renesmee i...reszta- miałam tu na myśli przede wszystkim Edmunda i Elisabeth, ale też resztę rodziny- tęsknią za tobą

-Ja... ja też... ale... no... spójrz tylko na mnie..... nic nie widzę... nie wiem gdzie jesteś... nie wiem gdzie ja jestem.... jak mam pójść z Tobą na spacer... z dziećmi.... a jak ktoś zaatakuje.... nic nie zrobię.... jestem bezużyteczny Bello... bezużyteczny.... do... niczego.... się nie nadaje....

Byłam coraz bardziej pewna, że tu spotkał go jakiś koszmar. Mimo to wiedziałam, że Razem damy radę pokonać wszystko, więc starałam się uspokoić ukochanego.

-Cii... znajdziemy radę-zapewniłam go, naprawdę w to wierząc i dodałam, rozwiązując pierwszy problem-jestem na przeciwko ciebie

Jednak jego następne słowa...sprawiły że zwątpiłam

-Ale ja nawet.....nie bylem ci wierny- po wypowiedzeniu tych słów schował twarz w dłonie.

Przez moją głowę przemknęło milion myśli. Jak kiedy, dlaczego. Ale przede wszystkim, jedna nie dająca mi spokoju.  Czy chciał mnie zdradzić. A jeśli nie chciał. To by oznaczało...

-Chciałeś tego?

-Nie ważne czy chciałem czy nie... stało się... zdradziłem Cię.... nie mogę tego cofnąć....-szeptał  drżącym głosem , kręcąc głową-Zdradziłem cie...

-To najważniejsze. -dotknęłam ostrożnie  dłoni ukochanego, decydując się spytać wprost o najgorsze- Czy zgwałcili cię?
Od razu wzdrygnął się na mój dotyk i cofnął, gdy był już w bezpiecznej odległości przełknął silnę, był bardzo przestraszony, tak ostrożnym i niewinnym gestem, nie mogłam tego zinterpretować opatrznie.

-Mam rację prawda...? - wyszeptałam z bolem, co potwierdził mruknięciem.

Oczy ukochanego, mimo, że stracił wzrok, desperacko poszukiwały jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Ten widok łamał mi serce, ale jeszcze bardziej, to że go tak bardzo skrzywdzono. Nie wiedziałam jeszcze , kto to zrobił, ale wiedziałam, że nie długo pożyje, bo zamierzałam się na nim zemścić za krzywdę jaką wyrządzono, mojemu mężowi. Teraz jednak najważniejsze było zabrać go z tego piekła.

-Chodź...wróć że mną do domu. Nie zrobiłes nic złego.

-Ale Bello... do czego ja ci sie teraz przydam?- jego głos się łamał

-Po prostu do kochania -odparłam łagodnym tonem

Jednak nawet, te słowa go przestraszyły. I zupełnie opacznie je zrozumiał.  Skulił się pod ścianą, a jedyne co powiedział, ale  to wystarczyło bym zrozumiała, były następujące słowa

-Nie nadaję się...

-Nie do seksu...Ale do tego bym wiedziała że jesteś bezpieczny...i że jesteś ze mną

-Ale..... chcesz mnie....? Przy sobie?

Po raz pierwszy usłyszałam nadzieję w głosie mojego wampira. Było to jak balsam na krwawiące  serce.  Powtórzyłam fragment naszej przysięgi.

-Tak, na dobre i na złe...pamiętasz ?

-Pamiętam....- wszeptał nieco pewniejszym głosem

-Nigdy nie przestanę cię kochać. Wszystko inne...mamy dość życia by się uporać z tym

I to była prawda, wszak wieczność, to bardzo, bardzo dużo czasu

-Dziękuję.... kocham cie...

-Ja ciebie też...- Odparłam z miłością, po czym wstałam i ostrzegłam Edwarda- Teraz cię dotknę...by pomóc wyjść ok ?

Przełknął głośno, ale wyciągnął do mnie dłoń. Położyłam ją na moim ramieniu tak on, trzymał się mnie, korzystając z pomocy, a nie czuł , że go więżę.  Upewniłam się jeszcze raz, że w taki sposób jest to znośne i wyszliśmy z komnaty.  Zmierzając ku wolności, lecz nagle coś sprawiło, że musieliśmy, zmienić trochę plany.