9.Polana

9.Polana

Byłam z siebie dumna. Wreszcie udało mi się nauczyć dobrze polować. Mogłam już w tym samym ubraniu iść na łowy a potem pokazać się ludziom. Uśmiechnięta podeszłam do Edwarda. Który natychmiast porwał mnie w ramiona. Delikatnie wziął mnie pod brodę, bym spojrzała mu w oczy. Jego spojrzenie, działało nadal na mnie jak wtedy, gdy byłam jeszcze człowiekiem. I wiedziałam, ze to się nigdy nie zmieni.

-Chcę cię zabrać w jedno takie miejsce…Ale to będzie niespodzianka-powiedział Edward-Zgodzisz się?

Nie lubię niespodzianek, ale…już się przyzwyczaiłam

-wziął mnie na ręce,a jedną ręką zasłonił mi oczy. Puścił się biegiem przed siebie.

-Mogłeś mi powiedzieć żeby m zamknęła oczy.

- Wolę mieć pewność

-Dlaczego…

-Tak?- spytał- Dokończ pytanie

-Dlaczego właśnie dziś?

Zatrzymał się i usiadł ja sama znalazłam się na jego kolanach. Odsłonił mi oczy. To była nasza polana. Pierwszy raz byliśmy na niej od ślubu.

-Chciałem, byś ją zobaczyła w pogodny dzień. Tak jak wtedy, gdy byłaś człowiekiem.-Wyjaśnił lekko się uśmiechając-Kiedy jest cała zalana słońcem.

-Jest tak samo piękna jak wtedy, ale tylko, dlatego że jestem tu z tobą-zamruczałam wtulając głowę w jego pierś

-Mogę cię o coś spytać?

Nie miałam zielonego pojęcia, czego chce się dowiedzieć. Przecież wiedział o mnie prawie wszystko.

-Pytaj, o co chcesz

Przejechał palcami wzdłuż moich skroni. Po czym złożył pocałunek na moim czole. Nad zadaniem, jakiego pytania tak się wahał?

-Za, co mnie pokochałaś?- spytał nieśmiało-Pal licho moją naturę…Ale mogłaś przecież, zakochać się w kimś, kto nie ukrywał, że się tobą interesuje. Na przykład w Ericu.

Zaskoczył mnie. Nigdy wcześniej nie usłyszałam od niego takiego pytania. Zsunęłam się z jego kolan by siedzieć obok.

-To, nie jest łatwe pytanie. Jake zadał mi już je zadał.-ukochany zmarszczył czoło. Rywal to rywal, nie?- Ale poznał tylko niewielki fragment odpowiedzi na ten temat. Przez 17 lat swojego życia starałam się by inni uważali mnie za normalną. Tu w Forks,też.-Chciał mi przerwać, ale powstrzymałam go-Udawałam przed:Mickiem, Ericiem, Taylorem, a także przed dziewczynami, no może przed Angelą mniej. Czułam, że przy Tobie nie muszę, I jeszcze coś takiego, że znam cię od dzieciństwa, a nie od kilku tygodni. Mogłam być sobą –uśmiechnęłam się do niego-Kocham cię Edwardzie za to,że jesteś i jaki jesteś.

Mocno przytulił mnie do swego boku. Szeroko uśmiechnięty wyszeptał:

-Miałem sam podobnie. Tylko wiedziałem, że nie mam prawa być sobą. Ale mimo to byłem sobą …przy tobie…choć nie zawsze…

Nie pozwoliłam mu dokończyć i zamknęłam mu usta pocałunkiem. Rozumiałam, dlaczego tak się zachowywał.

Jednym ruchem przyciągnął mnie jeszcze bliżej siebie. Przez co wylądowałam na jego torsie. Po sekundzie zrozumiałam skąd u mnie to deja vu. Uśmiechnęłam się delikatnie do wspomnienia. Oczywiście zauważył to. Widziałam, jak rozbłysły mu oczy i tańczą w nich wesołe ogniki.

-Też, to pamiętam.-zamruczał- Żałujesz, że mnie wtedy powstrzymałaś?

-Nie, gdybym wtedy tak nie postąpiła…Nie miałabym…nie mielibyśmy naszej córki.

-Prawda. Dzisiaj mogę się do tego przyznać. Kiedy chciałaś mnie uwieść …niewiele brakowało …bardzo niewiele a by ci się udało.

-Dobrze, wiedzieć- uśmiechnęłam się do niego-Za to wtedy zgodziłam się ciebie poślubić.

-Zgadza się. Zgodziłaś się być tylko moja- potwierdził -Dziękuje, że mnie wybrałaś.

Już mieliśmy się pocałować, gdy zadzwoniła moja komórka

-No,nie!!- warknął

-Spokojnie, tylko zobaczę, kto to.

Zerknęłam na wyświetlacz

Dzwoni: Emmett

On nigdy do mnie jeszcze nie dzwonił…Zazwyczaj do Eda albo po prostu wpadał do nas.

-To Em. Odbiorę -mruknęłam- Tak?

-Przyjdźcie szybko!- mówił zaniepokojony- Rose coś przeczytała i chce wyjechać na jakieś poszukiwania! Błagam, pomóż mi!

-Zaraz będziemy

I rozłączyłam się