8.Mój anioł

8.Mój anioł
EPOV

Wyczerpana Bella opadła na poduszki. Teraz, leżała przytulona z głową na mojej piersi cicho mrucząc. Była moja, naprawdę moja. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że to mnie wybrała. I trwała przy mym boku niezależnie, co się działo. Isabella pojawiła się w moim życiu, gdy straciłem nadzieję, na to, że i mnie spotka to błogosławieństwo, jakim jest miłość. To, nie kobieta spoczywała przy mnie,a jakaś bogini. Przepiękny anioł, który sprawił,że moje życie nabrało sensu. Tylko, tyle musiała poświęcić…

-O, czym kochany tak intensywnie myślisz?- spytała Bella

-O Tobie. I o tym ile musiałaś poświęcić, by być ze mną-odpowiedziałem szczerze. Nie chciałem jej już nigdy więcej okłamywać

Pokręciła głową. Chyba tym razem wolałem nie poznać jej myśli. Ukochana i tak mi je wyjawiła

-Najdroższy, tak naprawdę nic nie poświęciłam-już chciałem zaprzeczyć, ale mnie powstrzymała- Sophie i Mark byli moimi jedynymi znajomymi w Phoenix. Znałam jeszcze Steve'a, był synem Adama, z którym mama się spotykała przed Pihlem. A, tu niby miałam 6 przyjaciół, a okazało się, że tak naprawdę było ich tylko troje. O Rene chciałam porozmawiać z Carlisem, ale mieliśmy gości i nie było go w domu. Zresztą, z mamą w miarę upływu lat oddalałyśmy się od siebie…-powiedziała, głaskając mnie czule po policzku-Naprawdę, niczego nie żałuję. Nie musisz się o to martwić.

-Dziękuję i przepraszam. Po prostu czasem myślę, że lepiej by było dla ciebie gdybyś mnie nie poznała-wyszeptałem

-Ed,nasze drogi musiały się spleść- wyszeptała ciepło-Nie kazałeś mi się sobą interesować, wręcz przeciwnie… Umiłowałam ciebie nim tak naprawdę poznałam, jaki jesteś. Po wypadku, zdałam sobie sprawę, że nie jesteś mi obojętny. Nie myśl, już nigdy więcej, że coś przez ciebie straciłam.

Odważyłem się spojrzeć na Bellę. Widziałem na jej twarzy, że mnie rozumie, ale ma dość moich myśli krążących wokół tego czy nie zniszczyłem jej, aby życia. Miała rację, niepotrzebnie się zadręczałem. Byliśmy od początku sobie przeznaczeni. A, ja głupi chciałem z tym walczyć

-Obiecuję Ci, że jak tylko będzie to możliwe porozmawiamy z Carlisem. Może uda nam się jakoś załatwić sprawę z Rene tak by nie domagała się szczegółów.

Bell westchnęła. Chyba niezbyt to przekonująco brzmiało…

-Gdy byliśmy razem na Florydzie, mama powiedziała coś takiego,że o mało, co nie dostałam zawału

-Co takiego?

-„Jest tak, jakby łączyła was tajemnica, którą ukrywacie przed światem”

-Ach, tak. Czyli z teściową będę miał tak trudno jak z Tobą?

Zaśmiała się i usiadła a ja uczyniłem to samo.

-Nie. Ale łatwo też nie będzie.-sprostowała- Mama, regularnie słyszała ode mnie: „Nie rób tego”,,Tak będzie lepiej”. Na początku nie była z tych rad zadowolona…Trochę później dotarło do niej,że faktycznie słuchając moich rad, unika kłopotów. Dlatego myślę, że mnie posłucha, choć niechętnie, kiedy powiem,że dla własnego dobra nie powinna zadawać więcej pytań. Tylko w jednej przypadku będzie się upierać…

-Jakim?- choć chyba już się domyślałem

-Że, Renesmee jest naszą córką.-miałem rację-Nie uwierzy w to, że jest twoją bratanicą i jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym- wyjaśniła z lekką nutką ironii

-A, co do tego, że się zmieniłaś to nie będzie pytań?- spytałem z ironią

-Będą, będą. Ale jakie inne można zadać niż te, co zadałam Tobie? Chyba wiemy jak powinny brzmieć mylące odpowiedzi?- zaśmiała się –Chyba się ze mną zgodzisz?

Zaśmiałem się, znów miała rację. Oj, wiedzieliśmy. Zwłaszcza ja.

-Chyba, tak

-hm, chyba muszę zapolować-mruknęła- A, ty?

-Cóż, chyba mi się tez przyda.-przyznałem

Wstaliśmy z łóżka, mój wzrok padł na dwa równe kawałki sukienki…Alice mnie udusi! Bella dostrzegając powód mojej konsternacji, zaśmiała się delikatnie. Taa, tylko nie ją będzie Al ochrzaniać!

-Chyba nie sądzisz, że ją zmartwi ta sukienka? -powiedziała rozbawiona -Ja, jej funduje takie zakupy, że to –podniosła strzępy materiału –nie będzie jej zbytnio przeszkadzać. Pewnie mi cos właśnie planuje kupić na jej miejsce-wzruszyła ramionami

-Oby

Przeszliśmy do garderoby. Ja wybrałem zielony t-shirt i dżinsowe rybaczki. Co ciekawe Bell znalazła dla siebie granatowy dres i żółtą bluzkę bez rękawków.

-Jak tu się uchował ten dres?

-Ja też chodzę na zakupy. Te były nieplanowane.-uśmiechnęła się przebiegle-Al, miała potem do mnie pretensje…ale opłacało się. Mam dzięki temu trochę swobodnych ubrań

-Jestem pod wrażeniem. Ślicznie w nim wyglądasz.

-Edward to tylko dres-powiedziała skromnie

-Tak. To tylko oprawa dzieła sztuki, które i bez niej jest doskonałe.

-Przesadzasz, naprawdę przesadzasz!-chwyciła mą dłoń-Chodź już! Jestem głodna!- popędziła mnie

Trzymając się za ręce wypadliśmy z domu. Zarówno ja jak i Bella gustowaliśmy w tych samych zwierzakach. W pumach. Niestety okoliczne lasy miały dość ograniczone menu. Ale zawsze się trafi na coś smacznego…Bell puściła moją rękę…Po sekundzie zorientowałem się, że wyczuła właśnie dwie pumy…Mhm…Pognałem za nią dopadła właśnie okazałego samca i atakowała ją oszalała z wściekłości kocica. Te koty to prawdziwy rarytas. Wiec oddałem się pragnieniu i zająłem kocicą.

Żona, skończyła się posilać chwilę przede mną. Była już w tym tak dobra,że nawet kropelki krwi bym nie znalazł na jej ubraniu. Zapolowaliśmy jeszcze na kilka jeleni.

Mogliśmy już wracać. Jednak, chciałem zabrać ukochaną w jeszcze jedno miejsce…